Cəmi 2-3 gündə Azərbaycan Ordusunun əzmkarlığı ermənilərin 25 ildə uydurduqları «məğlubedilməzlik» yalanlarına son qoydu. Onlar belə bir cavabı gözləmirdilər. Öyündükləri, şərəfləndikləri işğalçı orduları pərən-pərən oldu. Azərbaycan əsgərinin zərbələri onları vahiməyə saldı.

Rus ordusunun əli ilə işğal etdikləri torpaqlardan qaçmağa başladılar.

Azərbaycan Ordusu qarşısında  gücsüz, zəif olduqlarını bir  daha anladılar və yenə Rusiyaya yalvardılar.

TV-lərində, saytlarında «Rus qardaşlarımız haradadırlar?» deyə vaynövsə qopardılar. «Kreml istəsə bu savaşın qarşısını alar» dedilər.

«Böyük qardaşlarından» küsdülər də... Və məntiqi olaraq etiraf etdilər ki, ermənilər heç vaxt azərbaycanlıların qarşısında duruş gətirə bilməzlər.

Əlbəttə, Kreml forpostundakı kölələrinin səsinə, harayına gəldi. Bütün diplomatik kanallar Qarabağa yönəldi. Lavrov, Şoyqu, Medvedev hayların hayına yetişdi. Putin dövrəyə girdi. Yenidən atəşgah yaranması üçün dəridən-qabıqdan çıxdılar.

Moskvanın bir bəyanatı erməniləri daha çox qorxutdu: «Dağlıq Qarabağ Azərbaycanın ərazisində olduğundun Kollektiv Təhlükəsizlik Müqaviləsi Təşkilatı hərbi müdaxilə  edə bilməz».

Belarus yeni qəbul etdiyi qanuna görə başqa dövlətin ərazisindəki silahlı qarşıdurmaya qatıla bilməyəcəyini elan etdi. Qazaxıstan da eyni mövqedən çıxış etdi. Qırğızıstan  heç bir münasibət bildirmədi.

MDB-nin «Təhlükəsizlik otağında» Ermənistanın özündən savayı  kimsə qalmadı. Dığalar Belarus və Qazaxıstan səfirlərini forpostdan qovmaq kimi iddialar səsləndirdilər.

Ermənistanı, hətta onun «böyük qardaşı» Rusiyanı sarsıdan təkcə Azərbaycan  əsgəri deyildi. Xalq bir yumruq oldu. Uşaqdan böyüyə hamı bu savaşa qoşularaq, iqtidarında olduğunu sərgilədi. Torpaqların  işğaldan azad edilməsi yürüşünü davam etdirmək istədi.

Qarşıdakılar qorxdular. Sarkisyan atasından küsmüş kimi ölkəni qoyub Almaniyaya getdi. Merkelə, bir qadın konslerə Rusiyadan şikayət etdi. Erməniliyini, köləliyini bütün dünyaya nümayiş etdirdi.

Ermənistanın keçmiş xarici işlər naziri Arzumanyan etiraf elədi: «İndi 90-cı illər deyil. Eyforiyaya qapılmaq gülünc bir işdir. Nə ordular həmin ordular, nə də hərbi vasitələr əvvəlki kimi deyil. Ehtiyatlı olmaq, həqiqətlə barışmaq lazımdır».

O, Azərbaycan Ordusunun gücünü, Azərbaycan xalqının əzmini qiymətləndirdi və utopik erməni arzusuna baş vurdu:

- Biz atom bombası hazırlamalıyıq.

Təsəvvür edirsinizmi, XXI əsrdə erməni xisləti hansı həddə çatıb. Onun sözləri hələ 90-cı illərdə erməni şairəsi Silva Kapitukyanın da arzusu olub. O da deyirdi:

- Bizə iki (?) atom bombası lazımdır. Birini Azərbaycana, birini də Türkiyəyə atmaq üçün.

Beynəlxalq ictimaiyyət bu faşizanə sözlərə niyə diqqətsiz qalır?

Əlbəttə, dediyimiz kimi bu, utopiyadır, erməni xislətidir.  Amma ötən əsrlərdən bəri formalaşmış erməni faşizminin əsl üzüdür. Beynəlxalq aləmdə də bu ermənilərdən hamı bezmiş bir haldadır. Fransa, İngiltərə, ABŞ (yeri gəlmişkən ATƏT-in ABŞ-dan olan nümayəndəsi Ermənistan qoşunlarının Dağlıq Qarabağdan çıxarılmasını ən başlıca  addım olaraq qiymətləndirdi), hətta Rusiyanın müəyyən dairələri «erməni məsələsi»ndən yorulduqlarını gizlətmirlər.

O ki, qaldı erməni-kürd birliyi olan PKK-nın qalstuklu HDP uzantısına, bunlar türkün düşməni kimi öz hisslərini gizlətmirlər. Həmsədr olan Səlahəddin Dəmirdaş əl-ələ olduğu Karo Payman kimi erməni şovenistin yanında  Qarabağ haqqında daha nə deyə bilərdi ki? Bu zaza (milli  mənsubiyyəti belədir) gədəsi Dağlıq Qarabağı az qala müstəqil dövlət kimi qələmə verir.

Türkiyə Böyük Millət Məclisində Dağlıq Qarabağ barədə qəbul olunan qərara 3 partiya – AKP, MHP və CHP imza atdı. HDP – yəni erməni-kürd birliyi imza atmaqdan imtina etdi.

Ermənistanda isə üsyanlar ara vermir. Əsgər anaları cəmiyyəti, ayrı-ayrı valideynlər «Bizim övladlarımız özgə torpaqlarında ölümə tərk edilir»- deyə Sarkisyan hakimiyyətinə qarşı  tədbirlər  keçirir. Saytların birində erməni qarısı belə deyir: «Hakimiyyətdəkilərin oğlanları CİP-də gəzirlər, qızlara sataşırlar, qudurğanlıq eləyirlər, bizim övladlarımız boş yerə qurban verilir».

Müxalifət isə yeni Serj Sarkisyanı «vəsf» eləyir: Bu adam Putinin qarşısında əsl köləyə dönür, çünki kölədir. İlham Əliyevin dik, güvənli duruşu ilə Sarkisyanı müqayisə etmək belə mümkün deyil.

Yadda saxlayın – Sarkisyan kölədir. Bunu özləri deyirlər. «O torpaqlar bizim deyil, övladlarımızı oğurlanmış torpaqlarda öldürməyin!» Bunu erməni anaları deyirlər.

Unutmayın! – ermənilər oğrudur.

Ermənilər Azərbaycan ordusunun qarşısında tir-tir əsdilər. «Böyük qardaş»larını, rusları səslədilər. Yalvardılar, sızladılar, süründülər. Qaçdılar, gözdən itdilər.

Deməli, həm də qorxaqdılar.

İndi gəlin böyük Aleksandr Puşkinin doğrudan da nə qədər dahi olduğuna bir də nəzər salaq: «Tı rab, tı vor, tı trus – tı armyanin»!

Tərcüməyə ehtiyac varmı? Yoxsa elə Puşkinin yazdığı dildə, yəni orijinal halında qalsın? Bəlkə elə Kremldə də bu həqiqəti bir daha xatırladılar…