Qarşımda 21 yaşlı qız əyləşib. Amma ona artıq gördüyü məşəqqətləri nəzərə alsaq, bu yaşında qadın da demək olar. İri ala gözləri, yaraşıqlı üzü ilə nağıl qəhrəmanlarına bənzəyir. Elə yaşının nağıl çağında ərə verilib, bir də gözünü açıb ki, anadır, ev-eşik, ər qayğısı çəkir. Həyat yoldaşının işgəncələrinə dözə bilməyib, dəfələrlə evdən qaçıb. Sonuncu dəfə 4 gün əvvəl baş verən davadan sonra uşaqlarını da götürüb «Təmiz Dünya» Qadınlara Yardım İctimai Birliyinin sığınacağına pənah gətirib.Beləliklə, Gürcüstan vətəndaşı Gülşən Məmmədovanın həyat hekayəsini təqdim edirik.
- 21 yaş və 3 uşaq?
- Böyük oğlumun 5, ortancılın 4, kiçik oğlumun isə 3 yaşı var. Həyat yoldaşım məni 13 yaşımda qaçırdı. Gürcüstanda toy edəndən sonra Bakıya gəldik. Uşaqlar Azərbaycanda doğulublar. Rəsmi nikaha yaşım çatmadı, sonradan da rəsmi nikah bağlamadı.
- Bəs ailən, yaxınların bu yaşda ailə qurmağına necə razı oldu?
- Gürcüstanda, bizim kənddə qızları 13-14 yaşında ərə verirlər. Onsuz da heç kim məktəbə getmir. Atam çoxdan dünyasını dəyişib. Kimsəyə möhtac olmamışıq, çətinliklə olsa da, dolanırdıq. Elçilər gəlirdi, anam dedi ki, gözəl qızsan, hansısa avaraya qismət olarsan. Anamla həyat yoldaşım razılaşıb, fikirləşib ki, Azərbaycanda işləyir, həkimdir, qazancı, evi var. Mənə dedilər ki, Bakıya gəzməyə gedəcəksən, sənə yeni paltarlar alacaq. Yəni yoldaşım məni anamın razılığı ilə qaçırıb. İlk vaxtlar pis yaşamırdıq. Özəl klinikaların birində işləyir, ətrafında hamı onu yaxşı həkim kimi tanıyır. 14 yaşında artıq hamilə idim. Böyük oğlum 15 yaşında doğuldu. Onun tanışları olduğundan, kimsə yaşımın az olması ilə maraqlanmadı. Üçüncü uşağı onun əsgərliyə getməməsi üçün dünyaya gətirdik.
- Bəs ailədə problem nədən başladı?
- Evliliyin ilk aylarında mənimlə yaxşı rəftar edirdi. Düzü, heç vaxt yemək, geyim problemimiz olmayıb. İki yerdə evimiz var. Amma çox əsəbidir. Adi bir şey onu hövsələdən çıxarır. Bəzən 4-5 saat fasiləsiz danışır, deyinir. Bəzən də səhər tezdən başladığı davanı gecəyədək davam etdirir. Saçımdan tutub başımı taxtaya vurur, əlimi-ayağımı təpikləyir, dünyasını dəyişən atama söyürdü. Amma heç vaxt döydüyü üçün şikayətlənməmişəm. Fikirləşmişəm ki, kişi qadını döyə bilər, amma işgəncələrinə dözə bilmədim. Ötən il polisə də şikayət etdim. Söz verdi ki, müalicə olunacaq.
- Necə işgəncələr?
- Əsəbiləşən kimi məni döyürdü, sonra bütün evə yağ tökürdü. Onsuz da üç körpə ilə səhərdən-axşama kimi evin işləri ilə məşğul olurdum. Yağı təmizləyirdim, düyü töküb deyirdi ki, dizlərini yerə qoy, tək-tək yığışdır. Bəzən də kitab verirdi, əzbərləməyi tapşırırdı. Uşaqların yeməyini doğru-düzgün verə bilmirdim, axşam gələn kimi əzbərləməyə çalışırdım. Elə ki hansısa cümləni unudurdum, saçımdan tutub sürüyürdü. Və yaxud əsəbiləşən kimi mebelin, yatağın üstünə un töküb təmizləməyi tapşırırdı. Düyü ilə makaronu qarışdırırdı, o təyin etdiyi vaxtda düyü ayrı, makaron ayrı qaba yığılmalıydı. Ən pisi isə o evdə olanda uşaqların səssiz qalmasına çalışmağım idi. Qorxudan uşaqların ağzını qapayırdım, yoxsa uşaqları döyürdü, 5 yaşlı oğlum söyüşlərin hamısını əzbərləyib. Sonuncu dava da elə uşaqların üstündə oldu, dedi ki, uşaqların səsindən yata bilmirəm, uşaqları kəmərlə döydü.
- Dediniz ki, polisə şikayət etmisiz, müalicə olunmaq istəyib.
- Həyat yoldaşımın atası ölüb, anası onu evdə tək qoyaraq işləyib. Anası ona işgəncələr verib, bəzən soyunduraraq noxudun üstündə uzanmağa məcbur edib. Evliliyimizin ilk günlərində anasının işgəncələrindən danışırdı. Sonralar ona verilən işgəncələri mənə etməyə başladı. Ailəsində ruhi xəstə var, etiraf edir ki, onun da nevroloji problemləri var, əsəb xəstəliyi genetikdir. Mən polisə müraciət edəndən sonra müalicəyə başladı, 1 ay müddətində sakitləşdi, evdə dava, söz-söhbət olmurdu. Sonra həkim dostları bu dərmanların asılılıq yaradacağını deyiblər. Bu da müalicəni yarımçıq saxladı, dərman qəbulunu dayandırandan bir gün sonra dəsmalı tez gətirmədiyimi bəhanə edib 4 saat danışdı. Sonra etiraf etdi ki, özünə nəzarəti itirib, nə qədər deyindiyinin fərqində olmayıb. Hələ məndən qalın kitabı əzbər soruşması, bilməyəndə döyməsi lap dözülməzdir. Evliliyimizin ilk günündən onunla bir yerə çıxmamışam, küçədə hər kəslə dava edir. Deyir ki, elə bilirəm hamı sənə baxır. Bildirir ki, ondan ayrılacağım halda, məni də, uşaqları da öldürəcək.
- Sığınacaqdan çıxandan sonra nə edəcəksən? Təhsilin yoxdur, səndən ayrılmaq da istəmir.
- Sığınacağa gəldiyimi bilmir, dəfələrlə zəng vurub, harada qaldığımı öyrənməyə çalışıb. Anam Rusiyaya köçüb, bir neçə gündən sonra Bakıya gələcək. Onunla Rusiyaya getmək istəyirəm. Amma uşaqları aparmaq üçün icazə verib-verməyəcəyini bilmirəm. Onunla yenidən bir yerdə yaşamaq istəmirəm, çünki bu evliliyin sonu yoxdur. Müalicə alacağını, normal rəftar edəcəyini gözləyərək yaşaya bilmirəm. Onun döyməyinə razıyam, amma saatlarla düyü təmizləyib, bir əlimlə uşaqları sakitləşdirə bilmirəm artıq. Üstəlik uşaqlarım qorxa-qorxa, stress altında yaşayırlar, ataları evə gələn kimi yorğanın altına girib qorxudan səslərini çıxarmırlar. Uşaqların bu şəraitdə böyüməsi məni incidir. Hələlik sığınacaqda psixoloji yardım alırlar. Gecə-gündüz Allaha yalvarıram ki, uşaqların və mənim Rusiyaya getməyimə icazə versin, əks halda, nə edəcəyimi bilmirəm.
çap et