«Washington Post»un jurnalistlərin dövlət tərəfindən mənzillə təmin edilimələrinə toxunması, məsələ ilə «Turan» İnformasiya Agentliyinin direktoru Mehman Əliyevin həbsi arasında paralellər aparması tam etikadan uzaqdır. Bir qədər öncə jurnalistin həssas olmasının vacibliyini təsadüfən vurğulamadım. Düşünürəm ki, «Washington Post» məhz bu məqama həssas yanaşmalıydı. Ona görə ki, burada ittiham edilən tərəf həm də Azərbaycan jurnalistləridir. Dövlət ümumilikdə 411 jurnalisti mənzillə təmin edib. «Washington Post»un nəzərində 411 jurnalist mənzili rüşvət kimi qəbul edib. Yanaşma tam absurd və ziddiyyətlidir.
Dövlətin jurnalistikaya təmənnalı münasibət bəsləməsinə hətta nəzəri cəhətdən belə ehtiyac yoxdur və olmayıb da. Müstəqillik dövründən bu yana həyata keçirilən islahatlarda, görülən işlərdə media amili əsas götürülüb. Yəni Azərbaycan dövləti öz işini məhz medianın dəstəyindən yararlanmaqla həyata keçirib.
İkinci bir tərəfdən isə dövlətin ev verdiyi jurnalistlər Azərbaycan mediasının palitrasını təşkil edir. Bölgüdə müxalifətyönlü və iqtidaryönlü mediaya heç bir fərq qoyulmayıb. İndi də həmin jurnalistlər tam sərbəst və azad şəkildə fəaliyyət göstərirlər. Onlar heç bir halda düşünməyib və düşünə də bilməzlər ki, dövlət ev verirsə, nələrisə yazmamalı və deməməlidirlər. Əksinə jurnalistlər indi daha çox tənqid yazır və hesab edirlər ki, tənqid və nöqsanların diqqətə çatdırılması cəmiyyətin inkişafı, dövlətin tərəqqisi üçün son dərəcə vacibdir. Bu mənada «Washington Post» Azərbaycan reallıqlarına tam əhəmiyyətsiz yanaşır.