Fuad Əbdürəhmanovun yaradıcılığını bütövlükdə göz önünə gətirdikdə milli tariximizin ən parlaq zamanlarını, milli düşüncəmizin təkamül prosesinin ən görkəmli şəxsiyyətlərini birlikdə, bir arada sıralanmış halda görürük. Nizami, Füzuli, Azad Qadın, Səməd Vurğun, Mehdi Hüseynzadə - bu sıralamada biz Azərbaycan tarixinin zirvələrini görürük. Bəs sənətkarın diqqətini bu zirvələrə cəlb edən nə olmuşdu? Sözsüz ki, onun öz xalqına, onun tarixinə və mədəniyyətinə olan böyük sevgisi, tariximizlə və mədəniyyətimizlə yaşadığı qürur hissləri. Ürəyində öz xalqına belə böyük bir sevgini yaşadan və onu monumental heykəllərə çevirən Fuad Əbdürəhmanov milli heykəltəraşlığımızın əsasını qoyub, onun ilk milli məktəbini yaradıb. Onun yaratdığı sənət əsərləri təkcə Azərbaycanda yox, bir sıra xarici ölkələrdə də həyata vəsiqə qazanıb və bu gün də yaşayır. Bu da Azərbaycan sənətkarlıq incilərinin bəşəri dəyərlərə çevrilməsinin gözəl bir nümunəsidir. Fuad Əbdürəhmanov şəxsiyyəti, onun yaradıcılığı və bütün yaradıcılığı boyu izlənə bilən zəngin daxili aləmi böyük bir mədəni irsdir, böyük bir akademiyadır. Əminəm ki, bu gün də, gələcəkdə də hər bir sənət adamının bu akademiyadan öyrənməyə ehtiyacı var və həmişə də olacaq.
Fuad Əbdürəhmanov Azərbaycan xalqı üçün, dünya mədəniyyəti üçün dəyərli bir miras qoyub. Bu gün bütün dünya Nizaminin, Füzulinin, Rudəkinin, İbn-Sinanın simalarını Fuad Əbdürəhmanovun gözləri ilə görür və tanıyır. Mübaliğəsiz deyə bilərik ki, vaxtilə Üzeyir Bəy Azərbaycan milli musiqi mədəniyyətimizin inkişafı üçün nələr edibsə, Fuad Əbdürəhmanov da milli heykəltəraşlıq sənətimizin formalaşmasına və inkişafına o qədər böyük töhfələr verib.
Təəssüf ki, milli heykəltəraşlıq məktəbimizin banisinin özünə nə doğulub böyüdüyü Şəkidə, nə də paytaxtımız Bakıda bu günədək heç bir abidə qoyulmayıb. Dünyanın ən böyük şəxsiyyətlərinə abidələr ucaltmış dahi bir sənətkarın özünün heç bir büstü də yoxdur. Fuad Əbdürəhmanov məktəbinin davamçılarının, onun sənətindən və sənətkarlığından bəhrələnən heykəltəraşların bu yoxluğu doldurmaq imkanları böyükdür. Həm də belə böyük bir sənətkarın tanınması və tanıdılması ilk növbədə bu sənəti sevən və onu davam etdirən bugünkü heykəltəraşlarımızın mənəvi borcudur. Düşünürəm ki, əbədiyaşar əsərlərin müəllifinə yeni həyat vermək onun əsasını qoyduğu milli heykəltəraşlıq sənətimizə sədaqətin və ehtiramın ifadəsi olardı. Unutmaq olmaz ki, unutqanlıq heç vaxt heç bir xalq üçün faydalı olmayıb.