Almaniya əyalət seçkilərində AfD-nin yüksəlişi Şərqi Almaniyada, hətta ADR-in süqutundan 30 il sonra da müxtəlif səsvermə bazasının mövcud olduğuna sübutdur Və ksenofobiya bu kütlənin yeganə fərqləndirici elementi deyil.Almaniyanın iki regionunda sentyabrın 1-də keçirilən seçkilər Berlində hakim koalisiyaya böyük etimadsızlıq səsverməsi ilə nəticələndi və radikal sağı İkinci Dünya müharibəsindən sonra ilk dəfə yarışı qalib gəldi. Bu onu 85 ildən sonra ilk dəfə Almaniyanın bəzi bölgələrində hakimiyyətə yaxınlaşdırdı. Lakin bu seçkilər təkcə immiqrasiya ilə (baxmayaraq ki, bəziləri bunu belə göstərməyə çalışsalar da) və Almaniya ilə bağlı deyildi.
Almaniyanın şərqindəki Saksoniya və Türingiya bölgələrində parlamentlərə keçirilən əyalət seçkiləri birləşmədən sonra keçirilən ən mühüm seçkilər olaraq xarakterizə edilib.
Seçkiqabağı proqnozlar yalnız iki ehtimala əsaslanırdı: radikal sağçı partiyanın regional hakimiyyəti ələ keçirmək üçün seçildiyi mütləq ən pis ssenari və Almaniya üçün Alternativin (AfD) anketlərdə üst yerlərdə yer aldığı, amma digər partiyaların koalisiyası tərəfindən hökumətdən kənarda qalması üçün çox da yüksək olmayan səs qazandığı çox da pis olmayan ssenari.
Nəhayət, ikinci ssenari qalib gəldi. AfD Türingiyadakı seçkilərdə birinci olub və mərkəz sağ CDU-nu 10 xal qabaqlayaraq böyük qələbə qazanıb. Hakim sol koalisiya məğlub oldu, lakin CDU-nun rəhbərlik etdiyi koalisiya növbəti hökuməti qura bilər və yəqin ki, quracaq da. Çünki bütün əsas partiyalar hakimiyyəti AfD ilə bölüşməyəcəyinə söz verib.
Saksoniyada hakim CDU AfD-ni cəmi 1 faiz üstələyib, birinci olub və indi yeni koalisiya yaratmaq üçün çətin danışıqlarla üzləşib.
Uduzanların başında Yaşıllar, hakim milli koalisiyanın tərkibində yer aldığına görə cəzalandırılan FDP və radikal sol partiya Die Linke gəlir. Sosial Demokratlar isə regional parlamentlərdə təmsil olunmaq üçün tələb olunan 5 faizlik baryerdən aşağı düşməyəcək dərəcədə səslərini qoruyub saxlayaraq, kansler Olaf Şolzu tam biabırçılıqdan xilas etdilər. Lakin nəticələr onu göstərir ki, gələn il keçiriləcək parlament seçkilərində sağ mərkəzçilərin geri qayıtması ilə hökumət dəyişə bilər.
Ən pisinin qarşısı son anda alınsa da ümumi mənzərə təkcə rəqəmlərin göstərə bildiyindən daha çox və daha az təsəlliverici idi. Bu, daha çox təsəllivericidir, çünki alman demokratiyasının sabitliyi üçün həm regional, həm də milli risklər qorxulandan daha azdır. Amma seçicilərin narahatlığına görə bu, daha az təsəllivericidir.
AfD-nin səslərinin bəzilərinin proqnozlaşdırılandan aşağı olmasının bir səbəbi (AfD-nin sorğularda birinci olduğu Türingiyada belə səslərin cəmi 33 faizini topladı) Sahra Vaqenknextin (Bündnis Sahra Wagenknecht – BSW) 7 aylıq partiyasının hər iki ştatda ikirəqəmli səs alması idi. İqtisadi məsələlərdə ifrat solçu BSW də AfD kimi immiqrasiyaya daha sərt məhdudiyyətlər istəyir və Ukraynadakı müharibəyə qarşıdır.
Bu birləşmə çox güman ki, seçiciləri bir çox partiyalardan, o cümlədən radikal soldan, xüsusilə AfD-dən uzaqlaşdırıb. Almaniyanın şərqindəki üçüncü əyalət Brandenburq da üç həftə sonra seçkilərə gedəcək və orada da oxşar mənzərə yarana bilər.
Sahra Vaqenknextin partiyasının gələn il keçiriləcək milli seçkilərə nə dərəcədə təsir göstərə biləcəyi bəlli deyil. Onun Şərqi Almaniyada doğulması və partiyasının köhnə Şərqdə köhnə Qərbə nisbətən daha güclü səs payına malik olması partiyanın milli müraciəti ilə bağlı suallar yaradır. Lakin həm onun gözlənilən uğuru, həm də AfD-nin keçmiş Şərqdəki gücü, alman şərhçiləri arasında Ossis və Wessisin (Şərqli və Qərblilərin) həqiqətən də göz-gözə baxıb görməməsi və hətta iki Almaniyanın həqiqətən də bir-birini uzaqlaşıb-uzaqlaşmayacağı ilə bağlı çoxlu (çox vaxt görməməzliyə vurulan) mübahisələrə səbəb oldu.
Keçmiş Şərqdə narahatçılıqları olan və keçmiş Şərqi Almaniya seçicilərinin “yeni” reallıqlara tam uyğunlaşa bilmədiklərinə görə nədənsə aşağı olduqları kompleksini çətinliklə ört-basdır edən bu cür arqumentlərin “Şərqi Alman” ifadəsi ilə heç bir əlaqəsi yoxdur və şərq əyalətlərində demoqrafik göstəricilərlə və sadə coğrafi faktorla əlaqəsi olan bəzi amillərin üstündən keçməyə meyllidir.
İmmiqrasiyaya qarşı düşmənçilik Almaniyanın bəzi qərb əyalətlərindəkindən daha yüksək ola bilər. Bununla belə, bəzilərinin iddia etdiyi kimi, ucuz mənzillər, işçi qüvvəsi və insan çatışmazlığı səbəbindən şərqdə daha çox bacarıqlı mühacir məskunlaşa bilərdi.
Seçki kampaniyasında immiqrasiya məsələsi ön plana çıxsa da, seçiciləri başqa narahat edən məsələlər də var idi. Bunlardan biri həm Wagenknechtin, həm də AfD-nin bitirmək istədiyi və öz mitinqlərində bu qədər yüksək səslə qeyd etdikləri Ukrayna müharibəsi idi. Sorğular göstərir ki, almanların yardımı, xüsusən də hərbi təchizat səbəbindən müharibəyə qarşı olanlar Şərqi Almaniyada Qərbi Almaniyadan qat-qat yüksək idi.
Lakin bu, Rusiyaya qarşı dostluq hisslərindən (bəzilərinin iddia etdiyi kimi) daha çox Şərqi Almaniyaya xas təcrübə, xüsusilə iqtisadi (pulun bölgələrində hələ də lazım olan yenidənqurma işlərində yayındırılmasından qorxurdular) və coğrafi səbəblərlə bağlı ola bilərdi. Şərqi Almaniya Ukraynadakı müharibəyə və Rusiyaya ölkənin qalan hissəsinə nisbətən daha yaxındır. Məsələn, Drezdendə bu yaxınlığı küçə adlarından hiss etmək olar – Praqa, Budapeşt, Vyana və s.
Almaniyanın şərq əyalətlərini AfD-yə daha çox səs verdikləri üçün ksenofob və ya qeyri-vətənpərvər adlandırmaq bəzi əsassız narazılıqları və qorxuları fanatizm, cəhalət kimi qələmə vermək olardı. Mitinqlərdə ən səs-küylü hayqırtılar, hər ikisi populyar olsa da, immiqrasiyanın qarşısını almaq və ya Ukrayna müharibəsini bitirmək barədə deyildi. Berlindəki ardıcıl hökumətlərin Şərqi Almanların fədakarlıqlarını etiraf etməsi və öz dövlətlərini yenidən qurması üçün göstərdikləri səyləri görmədikləri üçün idi.
Bu kontekstdə, hətta indi, Şərqi Almaniyanın dağılmasından 30 ildən çox vaxt keçsə də, Şərqi Almaniya səsverməsi ola bilər. Amma bu səsvermə təkcə ksenofobiya ilə seçilmir. Bu seçki kampaniyasında diqqət çəkən başqa bir şeyi vurğulanır – seçicilərin narahatlıqları milli və ya regional sərhədlərdən kənardakılarla üst-üstə düşür. Yəni şəhər küçələrini bəzəyən çoxsaylı plakatlar Fransa, Böyük Britaniya kimi Avropa ölkələrində bu yaxınlarda keçirilmiş seçkilərdə və o cümlədən prezidentlik kampaniyasının davam etdiyi ABŞ-da səslənən şüarların eynisidir.
Əlverişli mənzil, yaşayış dəyəri, qiymətlərə uyğunlaşmalı olan əmək haqqı, qanun və qayda, şəxsi təhlükəsizlik və milli təhlükəsizlik arzusu və s.. Anti-immiqrasiya əhval-ruhiyyəsi və yeni gələnlərin inteqrasiya oluna bilməməsi də bu şüarlara rəng qatdı. Lakin onu da qeyd edək ki, bu kampaniya seçkiyə cəmi 10 gün qalmış Qərbi Solingen şəhərində suriyalı qaçqının üç yerli sakini qətlə yetirilməsindən sonra gündəmə gəldi.
Bu cür qəddarlıqla necə mübarizə aparmaq Almaniyanın çox geniş siyasi spektrində hər bir namizədin kampaniyasının bir hissəsinə çevrilib. Şolz hökuməti sığınacaq sisteminin sərtləşdirilməsindən danışdı, Taliban hakimiyyətə gəldikdən sonra Əfqanıstana ilk repatriasiya uçuşunu təşkil etdi və başqa bir AB ölkəsindən sığınacaq alanlara güzəştlərdən imtina etmək planını irəli sürdü. Mərkəz sol hökumətin bu sözləri Angela Merkelin 2015-ci il qaçqın böhranına cavabı olan “Wir schaffen das” (“Biz bunu edə bilərik”) etirazından çox fərqli idi.
Sentyabrın 1-də Türingiya və Saksoniyadakı seçicilər seçkiyə getdikdə, onların səsləri müəyyən regional narahatlıqları əks etdirirdi, bəziləri Şərqi Almaniya təcrübəsi ilə vurğulanır. Ancaq bu narahatlıqların bir çoxu təkcə Almaniya vətəndaşları tərəfindən deyil, həm də daha geniş ictimaiyyət tərəfindən paylaşılır və bir çox tənqidçinin dediyi kimi onları səhv adlandırmaq təhlükəli bir yoldur.
Keir Starmer, keçən həftə Almaniyaya səfəri zamanı çıxışında deyib ki, Almaniyadakı AfD-yə bənzər bir partiyanın Britaniyada ortaya çıxması üçün mövcud olması lazımdır. Baş nazir mütərəqqi dalandırılan partiyaların radikal sağın yüksəlişinə cavab tapmamasından təəssüfləndiyini bildirib: “Bu doğru ola bilər, lakin Almaniyanın proporsional sistemi və siyasi partiyaların geniş müxtəlifliyi ictimaiyyətin narahatlıqlarının hakimiyyətdəkilərə çatması üçün Böyük Britaniyadan daha çox şans verir. Bu narazılıqlar etirazçıların küçələrdə düşməsindən əvvəl məlum ola bilər”.
çap et