Ay səni, Raşka... Əvvəl istəyir ki, hamı onlardan qorxsun, sonra isə rusofobiyada ittiham edir.
Bu, heyrətamiz dərəcədə ikiüzlü görünür. Bir dövlət illərlə güc kultunu bəsləyir, aqressiyanı nümayiş etdirir, başqalarının torpaqlarına müdaxilə edir, “nüvə çemodanı” ilə hədələyir, öz “xüsusi yolu” ilə bütün dünyanı qorxutmağa çalışır – və eyni zamanda hörmət tələb edir, sanki qorxu normal bir münasibət formasıdır. Amma sonra başqaları ona etibar etməyəndə, ehtiyatla yanaşanda və ya açıq şəkildə rədd edəndə, həmin adamlar qəzəblə “rusofobiya” ittihamını ortaya atırlar.
Əla mövqe deyilmi? Əvvəlcə dünyanı şantaj və güc yolu ilə özünə tabe etdirməyə cəhd edirsən, sonra isə başqalarının etimadsızlığı və müqaviməti ilə üzləşəndə dərhal qurban roluna girirsən. “Rusofobiya!” - bu, istənilən əsaslı qorxunu bir jestlə rədd etmək üçün uydurulmuş universal damğaya çevrilib.
Amma bu artıq əvvəlki kimi işləmir. Son illərdə çoxları gördü ki, “ənənəvi dəyərlər” və “xüsusi missiya” şüarlarının arxasında əslində köhnə imperialist nəzarət ehtirası gizlənir. Çoxları yaxşı xatırlayır ki, beynəlxalq müqavilələr necə asanlıqla pozulurdu, Kremlin xeyrinə olmayan hər cür səsi necə hədələyirdilər.
Və indi ölkələr müdafiələrini gücləndirəndə, əlaqələri məhdudlaşdıranda, antirusiya alyansları yaradanda, onlara yenə deyirlər: “Siz rusofobsunuz!” Bağışlayın, amma qorxunun səbəbləri var. Qorxu havadan yaranmır – o, konkret davranışdan doğur.
Bütün faciə də məhz bundadır: Moskva istəyir ki, ondan qorxsunlar, amma eyni zamanda onu sevsinlər. Bu, mümkün deyil. Qorxu ilə sevgi yanaşı yaşaya bilməz. Qorxurlarsa – deməli, etibar etmirlər. Etibar etmirlərsə – deməli, özlərini müdafiə edəcəklər.
Bu gün “rusofobiya” sözünü yenidən bir növ indulgensiya kimi təqdim etməyə çalışanlar unudurlar ki, beynəlxalq münasibətlərdə güzgü prinsipi işləyir. Hansı münasibəti göstərirsənsə - cavabını da elə alırsan. Aqressiya həmişə ehtiyatlılıq doğurur, hədə qorxu isə sədd çəkmək istəyini gücləndirir.
Kimsə doğrudan da hörmət qazanmaq istəyirsə, əvvəlcə başqalarının həyatını dağıtmaqdan əl çəkməli, sonra da niyə onları gül çələngi ilə qarşılamadıqlarına təəccüblənməməlidir. Dünya çox gözəl görür ki, “rusofobiya” ittihamlarının arxasında əslində nə dayanır - və bu dünyanı artıq aldatmaq asan olmayacaq.
çap et