«Cərcis Peyğəmbər və təkərli manqal»

Səhər rəvayətə görə Cərcis peyğəmbərin məzarı olan, xalq arasında “Zəncirli pir” adlanan ziyarətgaha yollandıq. Ziyarətgah da inandırıcı və maraqlı idi. Peyğəmbərin məzarını ziyarət elədik, ab-hava da insanı az-çox riqqətə gətirə bilirdi. Həmin gün günorta saatlarında “Kral” restoranına üz tutduq, məclis başladı, toy qızışdı. Xeyir işin şirin yerində bir də gördük ki, hay-həşir aləmi bürüdü, beş-altı nəfər adam bir manqalın başında, bir o qədər adəm övladı da digər manqalın ətrafında itələşə-itələşə üz tutdular camaat oturan “yerə”. Demə, burda bəşəriyyətin sonuncu kəşfi edilib; təkərli manqallar icad olunubmuş. Manqalları stolların yanına “sürüb” isti-isti, buğu canında olan kababları şişdə stolların üstünə qoydular. Kababları gətirənlərin fərəhdən dörd olan gözlərini isə göz istəyirdi görə, “maşallah olsun”. Gözlərindən isə bu sözlər oxunurdu: “görün, biz sizdən ötrü neynirik”. Kabablar paylanıb bitəndən sonra adı “Kral” olan restoranda aralıdan ləhləyən eşşək kimi ləngər vura-vura“ gələn” boş təkərli manqalları gördükcə elə bil kabab yox, ətimi yeyirdim.

Fərqə baxın: Şəhərin bir tərəfində Cərcis peyğəmbərin qəbri, digər tərəfində “Kral” restoranında təkərli monqal. İçimi dürlü suallar gəmirirdi:

Özü də mənəvi deqradasiya tək toylara yox, cəmiyyətin müxtəlif sferalarına ayaq açmaqdadır:

Allah axırımızı xeyir eləsin...