Bakının bir çox restoranlarında menecerlər səviyyəsiz, özündən razı və qudurğan tiplərdir. Azərbaycan bəlkə yeganə məmləkətdir ki, burada «müştəri haqlıdır» prinsipi işləmir, müştəri məmnuniyyəti diqqətə alınmır. Ofisianta irad bildirəndə səninlə «razborka» edir. Dəfələrlə restoranlarda ofisiantların, menecerlərin açıq-saçıq geyinmiş qızlara tərbiyəsiz yanaşmanın şahidi olmuşam. Bunun bir çox səbəbləri var. Amma əsas səbəb sözügedən sektorla bağlı müəyyən olunmuş standartlara riayət edilməsinə ciddi nəzarətin olmaması və menecerlərin təhsilsizliyidir. Xaricdə, məsələn, qardaş Türkiyədə bu işi görənlər ixtisaslaşmış kolleclərdə təhsil görmüş şəxslərdirlər. Bizdə isə götürürlər qoldan güclü, başdan xarab adamı menecer kimi işə, cibinə də bir-iki manat girdimi, dönür harınlamış uzunqulağa. Kənd uşaqları bilir, harınlamış uzunqulaq sahibini də qapır, o da ola özgəsini.
Amma bu o demək deyil ki, guya biz müştərilər də günahsızıq və daima haqlıyıq, səviyyəmizdən yanımızdan keçilmir. Xeyir, biz də müştəri kimi üzərimizə düşənləri etmirik. Təmizlik, səliqəlilik, mədəni davranış kimi insana aid elementar davranış elementlərini unuduruq. İllah da cibimizdə bir-iki manat artıq pul ola. Bu gün də toylarda oynamaq, mahnı sifarişi üstündə dava salırıq. Uşaqlıqda kənddə tez-tez müşahidə edirdim. Gənclər bostan məhsulları, ot mövsümündə toylarda mahnı sifarişi üstündə dava salardılar. Qışda isə boyunlarını büküb toyxananın kənarından baxırdılar ki, bəlkə kimsə rəqsə dəvət edə.
Yeri gəlmişkən, qışda uzunqulaqlar da az oynaqlayır. Otu az, arpası az, işi də çox. Nə gününə oynaqlayacaq. Məncə «Oazis» də baş verən və buna bənzər digər hadisələrin kökündə də uzunqulaqlara, ümumilikdə dördayaqlılara xas xüsusiyyət dayanır. Mən iki əsrdir mübtəla olduğumuz bu bəlanı belə adlandırıram: ««Harınlamış uzunqulaq» sindromu».