«Sən hardan biləsən…»

Gəldiyim yola baxıram: ürəyimdən çalın-çarpaz cığırlar açan bu yol da dünyaya bənzəyir: öz ətrafına fırlana-fırlana Onun başına dolanır, hardan başlayıbsa, ora da qayıdır.

Dünyanın 40-cı qapısı öz sirrini beləmi açacaq bizə? Gedilən yollar başlanğıca aparırsa, niyə və hara gedirik? Gecə və gündüz kimi öz-özümüzlə üz-üzə durmaq üçünmü yol ayaqlayırıq?

Gündüz bir günəş tutulmasına dözmürsən: çünki ağ – elə ağ olmalıdır! Ancaq əslində, qaranın ağlığında, gecənin aydınlığında, qaranlığın işığında göründüyünün heç fərqində də deyilsən… Mənim nələr çəkdiyimi hardan biləsən?

 

 

Mənim nələr çəkdiyimi hardan biləcəksən?..

Bir ömrün divarını döyürəm 39 ildir – ürəyimin içində sızıldayan gözlərimi bir ömür qapasın deyə.

Heç gecələrin işıqlı tənhalığına çəkilib Onu yaşadınmı? Heç par-par parıldayan buz kimi soyuq ulduzları gözlərinə yığıb, közərən ürəyinin üstünə qoydunmu? Heç ürəyinin oduna basdığın bum-buz ulduzları əridib, səhəri dirigözlü açdınmı?

Tənhalığın əlindən baş götürüb təkliyinə qaçmadınsa, gündüz hamıdan gizlədiyin ürək yanğısını gecələr dəniz kimi ləpələnən gözlərinlə söndürmək istəmədinsə; qızmar günəş altında səhradakı bir damla su kimi bir udum havaya qarışacağını və kiminsə ciyərinə sərinlik gətirəcəyini gözləmədinsə; hər günü «bu da son» xoşbəxtliyinə uçunub, ömrü tərs üzünə çevirən dan yerinə «yenə başlandı?» nidasıyla saçının qarasını bağışlamadınsa… mənim nələr çəkdiyimi hardan biləsən?

 

 

Mənim nələr çəkdiyimi hardan biləcəksən?

Yorulmuşam bu savaşdan: sonu onsuz da əvvəldən bəlli olan ölümlə mübarizədən artıq çoxdan çəkilmişəm.

Sən də burax bu savaşı, sonu əvvəldən bilinməyən öz-özünlə mübarizədən əl götür.

Keçdiyim yollarda izimi itirmək üçün özüm onsuz da gözümlə suvarıram ağarmış cığırları; artıq «məndən sonra» məndən əvvəl başlayıb – yolum çəmənliyə dönüb.

Burax unutmaq savaşını: o çəmənliyə çıxanda ətrafı bürüyən qoxuya ürəyimin ətrini vermişəm – məni xatırladacaq;

Cığırımın üstündə bitən o otları göz yaşımla suvarmışam – dəniz qoxuyacaq; hər dəfə bu qoxunu duyan ciyərlərin də məni xatırladacaq;

Hər addım başı qarşılaşdığı savaşda bir daha qələbə çalan Ölümü görəndə yenə yada düşərəm – Ölüm vəfasız deyil, onunla savaşı yox, barışı seçəni həmişə xatırladar!..

Mənim nələr çəkdiyimi… onda bilərsən!