«Gözlədiyim zəng»

Hər dəfə telefonu açanda «salam»ı o qədər intizarla gözləyirdim ki! Çünki bilirdim, o zəng salamsız, kəlamsız olacaqdı, sadəcə iki söz deyiləcəkdi: «Təcili gəl!»

Söz yükünün çox ağır olduğunu həmişə hiss eləmişəm. Ancaq heç inanmazdım ki, cəmi iki sözün ağırlığını daşımağa aylarla hazırlıq kifayət eləmir.

Səksəkə içində yaşamaq olduqca çətindir. Amma insanın özünü tanımasına bir ömür yetmirmiş: bu həyəcan, demə, həyat tərzimə çevrilibmiş; bu səksəkə Anamın nəfəsinin, varlığının təsdiqi kimi əslində mənim təsəllim imiş…

***

Gözləyirmiş – adını ürəyinə yazdığı balalarının intizarındaymış…

Anam bizsiz hara getmişdi ki!

Ağır-ağır nəfəs aldığını görüb, bir il öncəni xatırladım. İndicə yaxınlaşacam, üz-gözümü zamanın naxışladığı ovcunda gizləyəcəm və gözünü açıb, «Gəldinmi» deyəcək, çöhrəsindən yağan nur bütün ruhumu saracaqdı…

Gözünü açmadı bu dəfə: amma nəfəsi aramlaşdı, üz cizgilərinin gərginliyi azaldı… Beləcə, «danışdıq».

Sözün bitdiyi yerdəydik… Yox, Yer deyildi, hara olduğunu, yəqin ki, heç vaxt bilməyəcəyəm. Bəlkə ona görə deyəcəklərimizi sözə çevirə bilmirdik?

Səssiz-sözsüz vidalaşırdıq… Günlərini, aylarını, illərini verdiyi balalarına ömrünü də bağışlayırdı…

Bütün günlərimi dostlar bəzədi: hər gələn özüylə bir udum hava, bir çimdik təsəlli gətirdi, acılarımı bölüşdü…

Amma gün ərzində bölüşdüyünü aparmaq insanın imkanı xaricindədir, axı! Hər şey günəşin dağın arxasına keçməsindən, əl-ayağın çəkilməsindən sonra başlayır: heç nə azalmır, əksinə, hər keçən gün öz ağrısını Ana Həsrətinin üstünə yükləyir…

Yenə səksəkə içindəyəm, yenə gözləyirəm - Anamın «Gəldinmi» sözünü,  «Səni gözləyirdim» sevincini!

Bu söz mütləq deyiləcək – hər keçən gün, hər keçən gecə məni bu sözə bir addım da yaxınlaşdırır…