«Bir gün rəssam emalatxanasında»

Fərhad Yalquzaq və Leyla Altunay cütlüyünün yaşadığı və işlədiyi emalatxananı saytların birində görəndə çox təsirlənmişdim. Belə bir evdə yaşamaq, divarlara şəkillər asmaq, şerlər yazmaq istəmişdim. Amma o evə gedib çıxacağımı, emalatxana sahiblərindən dəvət alacağımı heç gözləmirdim. Dəvəti elə sevinə-sevinə qəbul etdim ki, sonra öz sevincimdən utandım da. Orda isə qonaqlıq olmadı, qonaqlığa bənzər bir şey də baş vermədi. Orada hisslərini hərflərlə və rənglərlə danışan insanların unudulmaz görüşü baş verdi. 

Bəlkə də heç kim mənim qədər təsirlənmədi o görüşdən. Nə ev sahibləri, nə rəssam qonaqlar, nə də şairlər... Amma mənim yuxuma da girdi o görüş. Görüşdən ilk çıxan da mən oldum, daha çox qalsam ruhuma qapılar və cismimə dönə bilməyəcəyimdən narahat idim. 

Mən heç vaxt rəsm sənətini anlamamışam. İrvinq Stounun “Həyat Eşqi” adlı kitabını oxuyanda on iki yaşım vardı. Yeniyetməlik illərimin ən təsirli əsərlərindən biri idi. Bu əsərin izi ilə Vinsent Van Qoqu sevmişdim və çəkdiyi rəsmlərlə tanış olamağa başladım. Əsərləri sevə bilmədim. Mən bir rəssamın ruhunu, yaşantısını, dəliliklərini, eşqini sevmişdim, yaratdıqlarını anlamadım. Ondan sonra rəsm əsərlərini anlamaq üçün müxtəlif ədəbiyyatlar oxudum, heç nə fayda vermədi. Mən bu aləmə uzaq idim. Ruhumun rəng qısırlığı var imiş! Mən ancaq ifadə edə bilirəm, ruhumun qidası sözdür. Rəssamlar isə duyğularının şəklini çəkə bilən böyük sənətkarlardır. Mən onları heç vaxt anlamayacaqdım, ama yaşantılarını, ruhlarını və hətta fırça tutan əllərini sevəcəkdim...

Rəssam əlləri. O gün həmən emalatxanada dörd rəssam vardı. Dördünün də əlləri bir-birinə bənzəyirdi, hər dörd əlin rəsmini çəkən İlahi varlıq eyni qəlibi istifadə etmişdi. 

Bu yazını rəssam Fərhad Yalquzağın “Ad günü” adlı şerlər kitabını bitirdiyim an yazmağa başladım. Mən ilk dəfə idi ki, şerin şəklini görürdüm. Hər sözün öz rəngini, hər mənanın öz çalarını oxuyurdum. Bu əsl şer rəsmləri idi, görüntülü, rəngli, bəzən ağ-qara...