Fikrimi kağıza həkk edərkən özünüdərketmə məsələləri barəsində tez-tez düşünürəm. Bu mövzunu maraqlı və mühüm hesab edirəm.

Özünüdərketmə seçimi müharibə və başqa müsibətlər zamanı daha aydın və qabarıq görünür. Münaqişələr artır və insanlar özlərini tam fərqli aparmağa başlayırlar.

Bəlkə dediyim çoxlarının xoşuna gəlməyəcək və mənə irad tutmağa başlayacaqlar. Məncə bayrağı başına çəkmək, paxlava bişirmək və təmiz rus dilində “Qarabağ Azərbaycanındır!” çığırmaq adilliyə aparan yol demək olmaz.

Bir neçə gün bizim rusdilliyimiz barəsində fikrimi bildirirəm. Rusca düşünürük, bu mədəniyyət bizim üçün təhlükəli sayıla bilər. Bu məsələyə baxışda fikirlər çox mülahizəlidir...

Təcridolunmanın lazımlılığı barəsində demirəm. Əlbəttə, yox! Ancaq mən belə hesab edirəm: özünü bu xalqın bir hissəsi hesab edən hər kəs üçün milli varlığımız həmişə özüllü və ilkin olmalıdır. Heç də vacib deyil harada yaşayırsan — bu belə olmalıdır.

Mənə elə gəlir ki, bizim körpələr nə qədər ki, lay-lay yerinə yadelli ninniləri eşidəcək, məsələ düzələn deyil. Əgər “Cırtdan”ın yerinə “Мальчик-с-пальчик”, “Tıq-tıq xanım”ın əvəzində Дюймовочка”, “Məlik Məmməd” yerinə isə “Колобок” və “Репка” nağıllarını gələcək nəsillərə oxumağı davam edəcəyiksə, heç düzəlməyəcək də.

Bu nağılların çap olunmaması haqqında nəql etməyə dəyməz.