Həyat... Nə vaxt başladığını anlamırsan, nə zaman sona çatacağını isə heç bilmirsən. Amma o, səssiz və görünməz bir imtahandır: cavab variantları verilməyən, sualları səsləndirilməyən, amma hər an bizi yoxlayan bir sınaq. Bu imtahanda nə müəllim, nə də şagirdik. Sadəcə iştirakçıyıq. Bu imtahana cavabımız hər addımımızda, hər qərarımızdadır.

Ən böyük dərslər kitablarda deyil, insanın iç dünyasında yazılır. Onlar bir ananın gözündəki yaşda, bir uşağın gülüşündə, bir qocanın susqun baxışında gizlənir. Amma əsl dərs doğru yaşamaqdır.

Doğru yaşamaq, sadəcə nəfəs almaq deyil, insanın öz vicdanı ilə dialoqudur. Bu, insanın içindəki səsə qulaq asması, səhvlərinin məsuliyyətini daşıması, çətinliklərin qarşısında sınmadan böyüməsidir. Səhvlər bizi zəiflətmək üçün deyil, formalaşdırmaq üçündür. Çətinliklər həyatın dilidir. Hər çətinlik, hər ağrı bir dönüş nöqtəsi ola bilər. Əgər ağrını işığa çevirə bilirsənsə, artıq içində bir güc var. Bu güc səni dəyişdirmir, əksinə səni özünə yaxınlaşdırır. Axı, ağrılar düşmənimiz deyil.

Bəzən doğru yaşamaq susmağı seçməkdir, çünki sükut da bir cavabdır. Bəzən isə səsini yüksəltməkdir – çünki həqiqət qorxaq dildə danışmaz.  

Doğru yaşamaq inandığın dəyərlərə sadiq qalmaqdır. Bu, həm də başqasına işıq olmaqdır, səssiz bir yaxşılıqla kiminsə qəlbinə toxunmaqdır. Bəzən bir xoş söz, bəzən kiçik bir yardım birinin yaddaşında əbədi bir izə çevrilə bilər. Səni yadda saxlayacaqlar, amma yaşadığın illərlə yox. Buraxdığın izlərlə.

Həyatın sərtliyi bizi yıxmaq üçün deyil, böyütmək üçündür. Ən çox alqışlananlar ən çox sınanmışlardır. Hər sınaq, hər zədə içimizdə bir heykəl ucaldır və bu heykəl nə zamansa “MƏN” dediyimiz varlığın özüdür.

Həyat sadəcə zaman keçirmək deyil, hər anından dərs almaqdır. Sınaqdan keçdikcə daha bütöv bir insana çevrilməkdir. Həyat bizdən çox şey istəmir, sadəcə doğru yaşamağımızı istəyir. Bu yol bəzən uzun, bəzən ağrılı, amma mütləq bizi özümüzə aparan yoldur. Çünki insan, sadəcə yaşadıqları ilə deyil, yaşam tərzi ilə də xatırlanır.