Merkelin Qafqaz səfəri
II yazı
Şahin CƏFƏRLİ
MÖVZU İLƏ ƏLAQƏLİ
-
Aldadılan Putin və fərsiz Lavrov...
Rusiyaya öz üslubunda “tələ” qurublar
-
Almaniyada skandallar həftəsi ...
Ölkə tarixinin ən böyük maliyyə qalmaqalının məhkəməsi başlayır
-
Günün günorta çağı “sübh basqını”
Almaniyada üsyançılara qarşı əməliyyatlar davam edir
-
Özlərini eniş zolağına yapışdırdılar
“Son nəsil”in aksiyaları orijinal olduğu qədər də təhlükəlidir
-
Çevriliş planında rus barmağı?!
Həbs olunanlar 28 nəfərdən biri Rusiya vətəndaşıdır
-
Almaniyada çevriliş planları
Radikal sağçılar hökuməti zorla devirib kral ailəsinin üzvünü hakimiyyətə gətirmək istəyirmiş
-
Reanimasiyalar dolub
Almaniyada virus epidemiyası xaos yaradıb
-
524 gəmi, 13 milyon ton taxıl
Almaniyanın məşhur qəzeti Ərdoğanı göylərə qaldırdı ...
-
Şoltsdan çağırış ...
Almaniya kansleri dünyanı bloklara böləcək yeni soyuq müharibə barədə xəbərdarlıq edib
-
Əllərini yerə yapışdırdılar
“Dövlət bunun davam etməsinə icazə verə bilməz”
-
Almaniyada “F-35” problemi
Gecikmələr və əlavə xərclər ola bilər
-
Almaniyanı xilas edən türk həkimlər
Ölkə onların hesabına ildə 4 milyard avroya qənaət edir
-
“Lufthansa” antisemitizmdə günahlandırılır
Alman Hava Yolları şirkəti təyyarəyə minmədiyi yəhudilərə 2,7 milyon dollar ödəyir
-
Şolts həqiqətlə barışıb ...
Alman siyasətində ikili vətəndaşlıq qarışıqlığı
-
“Türkiyənin terrorla mübarizə hüququ var”
Norveç baş nazirindən Ankaraya dəstək mesajı
-
Almaniya Qolodomoru soyqırım kimi tanıdı
Ukrayna səfiri parlament müzakirələrini zaldan izləyib
Avropa Birliyinin əvvəlki yazıda söz açdığım qlobal strategiyasında önəmli məqamlardan biri də budur ki, ölkələrin ərazi bütövlüyü, suverenliyi, müstəqilliyi, sərhədlərinin toxunulmazlığı Avropa təhlükəsizlik siyasətinin təməl elementləri elan olunur.
Lakin bu məsələyə fərqli və selektiv yanaşma var, buna ikili standart da demək olar. Merkelin səfəri bir daha göstərdi ki, Gürcüstan və Ukraynanın ərazi bütövlüyünə konkret ifadələrlə dəstək ifadə olunarkən, Azərbaycana münasibətdə ümumi, neytral ifadələrdən istifadə edilir. Bunun məncə, iki əsas səbəbi var: əvvəla, Gürcüstan və Ukraynanın problemləri bu ölkələrlə birbaşa Rusiya arasında münaqişə - Rusiyanın bu ölkələrə hərbi müdaxiləsi kimi qiymətləndirilir. İkincisi, Gürcüstan və Ukrayna birmənalı strateji seçim edərək avroatlantik inteqrasiya yolunu tutublar, başqa sözlə, Qərbə sığınıblar. Dağlıq Qarabağ münaqişəsi isə Qərb (həm də Rusiya) tərəfindən bir dövlətin başqa dövlətə hücumu və işğalçılığı kimi yox, etnik konflikt və bundan doğan ərazi ixtilafı kimi qəbul olunur. İkincisi, Azərbaycanın avroatlantik inteqrasiya istiqamətində seçim etməməsinin də müəyyən təsiri var, lakin bu amili şişirtmək lazım deyil. Yəni sabah biz AB və NATO ilə daha sıx əməkdaşlığa getsək, onların münaqişəyə baxışının radikal şəkildə dəyişəcəyini söyləmək üçün əsasımız yoxdur. Burada Qərb və Rusiyanın mövqeyi arasında təməl fərq budur ki, Qərb tərəfi səmimi olaraq münaqişənin həllini (ədalətli-ədalətsiz, fərqi yoxdur), Azərbaycan və Ermənistanın barışmasını və əməkdaşlığa başlamasını, bölgədə kommunikasiyaların açılmasını (o cümlədən Ermənistan və Türkiyə arasında) arzu edir. Merkelin münaqişənin həlli üçün Almaniyanın daha fəal rol oynamağa hazır olduğunu söyləməsi də onların ixtilafın nizamlanmasındakı marağını göstərir, lakin Fransanın timsalında AB zatən həmsədrlərdən biridir və Berlinin Qarabağ məsələsində Parisdən fərqli bir iradə ortaya qoyub, bunu həyata keçirəcəyini gözləmək doğru olmaz.
Sonda bir məqama da diqqət çəkmək istərdim: Almaniyanın bugünkü xarici siyasəti ilə 70-ci illərin əvvəlindəki siyasəti arasında bənzərlik var. 1969-cu ildə sosial demokratlar hakimiyyətə gəldi və kansler Villi Brandt yeni xarici siyasət kursu, o cümlədən yeni Şərq siyasəti elan etdi. Polşa, Çexoslovakiya, Macarıstan və Bolqarıstanla əlaqələr quruldu, müqavilələr imzalandı. Şərq açılımının kulminasiya nöqtəsi isə SSRİ və kommunist Almaniya (ADR) ilə imzalanan müqavilələr oldu. Bəs həmin vaxt ABŞ hara baxırdı? Nikson hökumətinin başı Vyetnam savaşına qarışmışdı və AFR-ə mane olacaq, ona təzyiq göstərəcək durumda deyildi. Sosialist ölkələri ilə bu anlaşmalar Almaniya üçün həm də yeni bazarların əldə olunması demək idi. Yəni Almaniya artıq kapitalist dünyaya sığmamağa başlamışdı.
Bu proses sonradan, ABŞ-ın əngəl törətmək cəhdlərinə baxmayaraq, SSRİ-dən Avropaya qaz boru kəmərinin çəkilməsi kimi meqa layihənin həyata keçirilməsinə qədər inkişaf etdi. Bu gün də bənzər layihə - Rusiyadan Almaniyaya yeni qaz kəmərinin (Şimal axını - 2) çəkilməsi gündəmdədir və ABŞ bu layihəyə də müqavimət göstərir. Tarix təkrarlanır.