Son günlərdə elm adamlarına, inanclı şəxslərə, məscidlərə irişkən əda ilə rişxənd edən birinin dedikləri gündəmi zəbt etmişdir.

Açığı, mən bu naxoş münasibəti ərsəyə gətirən “zəka”dan, “səviyyə”dən danışmaq istəmirəm, hər şey gün kimi aydındır, atalar demişkən: “Görünən dağa nə bələdçi!?”

Ziyalılar da, inanclılar da bu sayaq münasibətə görə narahat olmasınlar. Cəmiyyətdə ağzının danışığını bilməyənlər həmişə olmuşdur, indi də vardır, gələcəkdə də olacaqdır.

Əvvəllər, ziyalı, təhsilli, bilikli, inanclı kimsələr hörmətli şəxslər hesab olunurdu, çünki insanın dəyəri elmlə, biliklə, əxlaqla, inancla, mənəviyyatla ölçülürdü; elm, bilik, ziyalılıq, mənəviyyatlı olmaq, inanc - bütün bunlar cəmiyyəti cəmiyyət edən, fərdi şəxsiyyət pilləsinə qaldıran dəyərlər sayılırdı. İndi isə təkcə pul bütün bunları əvəz edib. Bizdə pulu, vəzifəsi olana hörmət edirlər, başda oturdurlar, məclislərdə, tədbirlərdə qabağına qaçırlar, ətrafına toplaşırlar, dediyi adi və bəsit sözləri hikmətli söz kimi qəbul edib alqışlayırlar. Bəli, belə adamlar dəyərli adamlardır. Təəssüf ki, bizdə dəyər mənəvi məzmunun itirərək əmtəələşib, pullu adamlara yapışdırılan yarlıq halına gəlib. Odur ki pullu müğənnilərin, həkimlərin, məmurların, direktorların sözü hər yerdə: real həyatda, televiziyalarda... keçir, maaşı az olan ziyalı, alim, müəllim boynubükük formada, alçaq səslə, qorxa-qorxa fikir bildirməyə çalışır, amma onu qısıq səsi pullu müğənninin, həkimin, məmurun toxluğun yaratdığı gur səsinin fonunda itib-batır, eşidilmir.

Görəsən, bizdə alimə, müəllimə, inanclıya, Allahın evinə etik münasibət bəsləməyi bacarmayan, bunu açıq şəkildə mediada dilə gətirən kimsələr necə olub ki, meydana çıxıb?  Elə əvvəllər də belələri olub, amma onlara öz səviyyəsizliklərini nümayiş etdirmək üçün meydan verilməyib. Bu gün isə “sosial şəbəkələr”, saytlar, internet televiziyalar - bu yeni sistem hər kəsə danışmaq, fikir bildirmək, şərh yazmaq imkanı tanıyıb. Bir tərəfdən, yaxşı, digər tərəfdən, xoş olmayan bir sistemlə üz-üzəyik. Modern dünyanın “liberal” mediasının ən bariz xüsusiyyəti “senzurasızlığ”ıdır. Bəli, modern mediada senzura, məhdudiyyət, xəlbirləmə yoxdur. Məhz senzurasızlıq və qeydsiz-şərtsiz ifadə imkanları şərait yaradır ki, hər kəs: ağıllı da – ağılsız da, savadlı da – savadsız da, tərbiyəli də  – tərbiyəsiz də, səviyyəli də – səviyyəsiz də yazıb-pozsun, şərh versin, münasibət bildirsin, düşüncələrini ifadə eləsin.

Elmi, təhsili, inancı, məscidi pulun yaratdığı müştəbehliklə ələ salan meşşanları deyil, belələrinə mikrofon uzadan, uşaq ikən etdiyi saxtakarlığından bəh-bəhlə sərlövhə düzəldən, onları mühüm və həlledici fiqur kimi gündəmə daşıyan jurnalistləri, sərsəm fikirlərini dərc edən saytları qınayıram.

Bir də ki cəmiyyətimizdə peşəkarlara göstərilən biganə münasibət üzündən qeyri-peşəkarlar hər yerdə peşəkarlardan daha çox gözə dəyir...