İkinci Dünya müharibəsi bitəndən və Nürnberq məhkəməsi “SS” generallarını edama göndərəndən sonra, almanların əksəriyyəti Hitlerə görə, faşizmə görə xəcalət hissi keçirirdilər. Çünki bir ölkənin, bir millətin müasir dövrdə faşizm kimi bir vəbanı, bəlanı, taunu yetişdirib ərsəyə gətirməsi, onu bəşəriyyətin canına düçar etməsi sivil dünyanın nəzərində barbarlıq, qeyri-insanlıq, iblislik sayılırdı.

Almanlar barbar kimi görünməkdən utanırdılar. Onlar hitlerçilərin milyonlarla əsirləri ölümə göndərmək üçün yaratdıqları Osvensim, Dahau, Buhenvald, Auşvits kimi konsentrasiya-ölüm düşərgələrinə görə özlərini qınayırdılar.

Bəs, ermənilər necə, görəsən, onlar da 33 il öncə Xocalıda törətdikləri vəhşiliklərə görə utanırlarmı, özlərini qınayırlarmı?

Təəssüf ki, yox!

Ermənilər hara, almanlar hara?

Görünən budur ki, Tanrı ermənilərə utanmaq hissi verməyib.

Ümumiyyətlə, Tanrının ermənilərdən xəbəri yoxdur. Ermənilər İblisin övladlarıdır. Ona görə də erməni xalqının bətnindən Zori Balayan kimi yırtıcı yazıçı törədi. Və bu yırtıcı, bu giyen 1980-ci illərin sonu, 90-cı illərin əvvəllərində “Ocaq”, “Ruhumuzun dirçəlişi” adlı kitabları ilə ermənilərin öləzimiş şeytan ruhunu yenidən dirçəltdi, onları Azərbaycan türklərinin üzərinə yeni “Səlib yürüşü”nə (Xaçlı yürüşü) göndərdi...

Z.Balayanın və Eçmiədzin kilsəsinin körüklədiyi şeytani ruh bu gün də yaşayır. Bunu sosial şəbəkələrdə Azərbaycanla bağlı paylaşımlara ermənilərin yazdıqları nifrət dolu, kin və aqressiya saçan şərhlərdən də görmək mümkündür.

Ona görə də biz ermənilərdən almanlıq gözləməməliyik. Ermənilər almanlar kimi sivil xalq deyil ki, faşizmə görə, irqçiliyə görə, ultramillətçiliyə görə utanc hissi keçirsinlər. Bu “xalq” (əslində sürü, qəbilə) 1987-2020-ci illərdə törətdiyi vəhşiliklərə görə mənəvi əzab çəkənə, peşman olana, tövbə etməyə, üzr istəməyə tələsənə qətiyyən oxşamır. Əksinə, onlar revanşa can atırlar. Bu isə o deməkdir ki, Xocalı müsibəti nə vaxtsa yenidən təkrarlana bilər.

Ona görə də çar Rusiyasının (İblisin) süni “əsər”i, Kremlin Türk dünyasına qarşı xüsusi “layihə”si olan erməni “xalq”ını dayandırmağın və onu tövbə etməyə, üzr istəməyə məcbur etməyin yolu yalnız bizim güclü olmağımızdan keçir. Bundan sonra daim güclü olmalıyıq.

Bizim arxayınlaşmağa və yumşalmağa ixtiyarımız yoxdur. Humanist, sülhsevər damarımızın tutmasına imkan verməməliyik. Yazarlarımız da Əkrəm Əylisli kimi “DAŞnak yuxular”ı yazmamalıdırlar. Çünki rus və fars qonşularımız, Fransa kimi düşmənlərimiz erməniləri bizim üzərimizə hələ çox qısqırdacaqlar.

Savaş bitməyib!