
Heykəllərə yansıyan beynəlmiləlçiliyimiz...
UNESCO isə haqlı olaraq susur...
UNESCO isə haqlı olaraq susur...
Yaxud Rusiyanın mədəni işğal planı
Qusmanı da “əcinnə” kimi ovlayan Gebbelsin varisləri bir gün qan qusacaqlar
MEDİA və “Azərpoçt” MMC tərəfindən hazırlanan poçt markası dövriyyəyə buraxılıb
“Süni İntellekt Dövründə Jurnalistika: Avtomatlaşdırma Şəraitində Həqiqətin Qorunması” mövzusunda müzakirə
3-cü Şuşa Qlobal Media Forumunda növbəti panel
Forumun iştirakçıları Laçın şəhərinin görməli yerlərini gəziblər
Şuşa Qlobal Media Forumunun iştirakçıları Qarabağı gəzir
TDT-nin Media Şöbəsi mətbuat və media qurumlarının nümayəndələri bir araya gəlib
Laçında mövzusunda dəyirmi masa keçirilib
3-cü Şuşa Qlobal Media Forumunda ilk panel sessiyası
Azərbaycan türkcəsi – üç prezidentin ortaq nöqtəsi
Azərbaycan Balkanlardan Türkistana qədər olan dövlətlərinin mərkəzə qaçma təcilidir
Pezeşkianın Qarabağ ziyarəti fars-molla rejiminə əzab verib
Xankəndi 17-ci Zirvə Sammitinə ev sahibliyi edəcək
Ayaz Salayevə ithaf olunur...
Xocalı – davam edən bir məhkəmədir. O məhkəmə ki, yandıranları, öldürənləri, gülənləri mühakimə edir. O məhkəmə ki, susub üz çevirənləri mühakimə edir. O məhkəmə ki, bu gün “Olmayıb” deyənləri mühakimə edir.
Amma Xocalı olub.
Və onun külü hələ də xatırlayanların qəlbində çırpınır.
Xatın faciəsini tanımaq üçün neçə il lazım oldu? Srebrenitsa qətliamını öz adı ilə çağırmaq üçün neçə il keçdi? Bəs Xocalı soyqırımının tanınması üçün neçə il lazımdır?
Bu suallardan heç biri o gecə soyumuş körpə cəsədini qucağına sıxan ananın göz yaşlarından qiymətli deyil. Heç biri yanmış evləri görüb səsini çıxarmayanların susqunluğunu bağışlamır. Heç biri Qarabağın qarlı çöllərini tökülən qandan daha az qırmızı edə bilməz.
Amma ədalət hələ də gözləyir.
Gözləyir ki, dünya – geosiyasi maraqları naminə istədiyi müharibəni pisləyən dünya – nəhayət bu cinayəti də qınasın.
Gözləyir ki, kabinetlərində oturub “maraqlar balansı” arxasında gizlənən Qərb siyasətçiləri nəhayət “Xocalı soyqırımı” sözünü desinlər.
Gözləyir ki, günahkarlar yalnız Tanrı qarşısında deyil, qanun qarşısında da cəza alsınlar.
Gözləyir ki, sabah, birigün, hətta yüz il sonra belə – heç kim “Olmayıb” deməyə cəsarət etməsin.
Çünki tarixi ədalət sadəcə söz deyil. Bu, sadəcə sənədlər və qətnamələr deyil. Bu, tək bir ölkənin, ya da iki dövlətin parlamentində qəbul edilən qərarlar deyil. Tarixi ədalət odur ki, dünya təkcə başsağlığı verməsin, həm də belə bir dəhşətin bir daha yaşanmaması üçün hər şeyi etsin.
Xocalı qəlbimizdə döyünür. Biz onu eşitməyə borcluyuq. Ölənlər qisas istəmir. Onlar yaddaş tələb edirlər.
Elə şəhərlər var ki, külək onların adlarını pıçıldayır. Onların xatirəsi ildırım kimi hafizələrə çırpılır.
Hiroşima – bu, kül deməkdir. Xatın – bu, torpağın fəryadı deməkdir. Xocalı isə – ruhu donduran çığırtıdır, vicdana sancılan fəryaddır, cavab tələb edən səssiz haraydır.
Xocalı faciəsi unutmağa haqqımız olmayan bir simvoldur – ağrının, qəhrəmanlığın və faciənin simvolu.
Amma işıq heç vaxt sönmür.
O, yalanın qaranlığını yarır.
O, əsrlərin dərinliyindən keçir.