- Bu, Azərbaycan ərazisində 90-cı illərin əvvəllərində həyata keçirilmiş ən irimiqyaslı terror aktı idi. Nəticədə mən demək olar ki, bütün komandamı itirdim və əlbəttə ki, dövlət başçısı kimi bu, mənə böyük zərbə oldu. 1991-ci il müstəsna il idi. Biz həmin il uğurlu «Həlqə» əməliyyatı keçirmişdik, ermənilərin Dağlıq Qarabağda və ona bitişik Azərbaycan rayonlarında sıx yaşadıqları ərazilərdə qanunsuz silahlı birləşmələri tərksilah etmişdik. Bu, birinci versiyadır. Lakin ikinci, geosiyasi versiya da var. Azərbaycan zəngin resurslara malik mühüm ölkədir və mümkündür ki, hansısa qüvvələrə burada vəziyyəti nəzarətdən çıxarmaq lazım idi. İstənilən halda bu, mənə və dövlətə qarşı yönəlmiş əsl terror aktı oldu.

- Tofiq Kazımoviç İsmayılov onda dövlət katibi idi və Ağdamda regional müşavirə keçirməyi planlaşdırırdı. Faciəyə bir gün qalmış MDB-nin Kiyev sammitindən qayıtmışdım. Protokola görə, aeroportda məni rəsmi şəxslər, o cümlədən Tofiq İsmayılov qarşıladı. O, mənə dedi ki, noyabrın 20-də Ağdamda ətraf rayonların icra başçılarının iştirakı ilə müşavirə keçirməlidir. O, bu müşavirədən sonra münaqişə zonası üzərindən vertolyotla uçmağı planlaşdırırdı. Lakin mən buna qətiyyən icazə vermədim. Başa düşürdüm ki, bu necə təhlükəlidir. Biz razılaşdıq ki, o, Ağdama yola düşsün, orada müşavirə keçirsin və qayıtsın. Bu zaman ona dedim ki, həmin gün axşam mənim də müşavirəm var və axşama hökmən Bakıya dönməlidir. Bundan sonra biz ayrıldıq. Sonra eşitdim ki, Ağdamdakı müşavirədə hansısa mübahisə yaranıb və onlar həmin mübahisənin səbəblərini yerində aydınlaşdırmaq üçün vertolyota oturub və ora gediblər. Və həmin Qarakənd üzərində bu faciə baş verib.

- Bəli, mən də bu barədə eşitmişəm, lakin onun günahını təsdiq edə biləcək faktım yoxdur. Bununla belə bilirəm ki, o, yerli özünümüdafiə dəstəsinə rəhbərlik edirdi, Xalq Cəbhəsinin üzvü idi. Üstəlik həmin vaxt mənə bu cinayət işini sona çatdırmağa imkan vermədilər.

- Mən bu cinayətin araşdırılmasını ona həvalə etməmişəm. Sadəcə olaraq xahiş etmişəm ki, ağdamlı kimi bu işin araşdırılmasında Dövlət Komissiyasına yardım etsin. Bundan əlavə, komissiyada hökumətin, Müdafiə və Daxili İşlər nazirliklərinin nümayəndələri yer alırdı. Həmçinin mən Qarabağ hərbi dairəsi yaratdım və onun rəhbərliyinə Tahir Əliyevi təyin etdim. Tamerlan Qarayevə isə tapşırdım ki, ona kömək etsin. Qarayev isə oradan komissiyanın işi ilə bağlı mənə hansısa teleqramlar göndərirdi. Təəssüf ki, o vaxt bir çox məmurların iş üslubu belə idi.

- Ona görə ki, Azərbaycanda «qara qutu»nu oxumaq üçün aparat yox idi. Biz onu Moskvaya göndərdik, ancaq oradan bildirdilər ki, «qara qutu» çox zədələnib və onu oxumaq mümkün deyil. Bir sözlə, bu işdə çox suallar var və cavablarını istintaq verməlidir. Mən isə bu istintaqı yekunlaşdıra bilmədim.

- Birincisi, mən onu kənarlaşdırmamışdım, əksinə, özümə yaxınlaşdırmışdım. (Məhəmməd Əsədov dövlət müşaviri təyin edilmişdi - red.). İkincisi, mənim onunla bağlı böyük planlarım vardı, təəssüf ki, bunlar reallaşmamış qaldı.

- Mən onu işdən azad etmədim, özü istefa verdi. Azərbaycan dilini bilmədiyi üçün onu sadəcə olaraq ələ salırdılar. Bərşadlı kadr zabiti idi, Rusiyada və Almaniyada xidmət etmişdi. Ancaq bizim cəbhəçilər - müxalifətçilər onu ələ salırdılar. Həmin demokratik özbaşınalıq şəraitində hadisələr belə cərəyan edirdi.

- Əgər mənə imkan versəydilər, çox şeyin qarşısını ala bilərdim. Mən onda Qarabağ probleminin həllinə yaxın idim, lakin buna imkan vermədilər və mənə təzyiq göstərdilər. Ancaq mən vəzifədən yapışmadım, çünki mənim postum bir vətəndaşın belə həyatına dəyməzdi.