Bu gün – 28 May – nə sadəcə bir təqvim tarixidir, nə də quru bayram təbriki. Bu gün Azərbaycanın ruhunun doğulduğu gündür. Sanki zamanın içində donmuş bir an var idi ki, o anı yalnız tarix deyil, Tanrının özü də əlləri ilə seçib işarələmişdi: 1918-ci ilin 28 mayı. Bu tarixdə xalq bir addım atdı – geriyə yox, irəliyə, zəncirlərdən azad bir sabaha doğru.

O gün Tiflisin mərkəzindəki bir binanın daş divarları tarixə nəfəs verdi. Qafqaz canişininin binasında sanki zaman əyildi, daşlar qulaq kəsildi, divarlar dodaq oldu. Orada – sükutla örtülmüş bir otaqda – azadlıq pıçıldandı. Azərbaycan Milli Şurasının sədri Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin səsi isə bu pıçıltını qürurlu bir çığırışa çevirdi: “Bir kərə yüksələn bayraq bir daha enməz!”

Bu, sadəcə dövlət qurmaq deyildi. Bu, ruh qurmaq idi. Bu, xalqın öz taleyini yazmaq üçün qələmi əlinə alması idi. Şərqdə ilk dəfə demokratiyanın toxumu torpağa atıldı – qadınlara seçki hüququ verən, azad mətbuat və çoxpartiyalı parlament təsis edən bir respublika yarandı. Qan və qürurla yoğurulmuş bu başlanğıcda bir uşaq səsi vardı – yeni doğulmuş Azərbaycanın səsi.

Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti – cəmi 23 ay yaşasa da – bir ömrə bərabər idi. Bəzən bir an insanın taleyini dəyişər, bir baxış bir ömrün məğzinə çevrilər. Cümhuriyyət də Azərbaycan xalqının tarixində belə bir an idi – yuxudan oyanış, qaranlıqdan işığa keçid, köləlikdən ləyaqətə doğru atılan nəhəng addım.

Məhəmməd Əmin Rəsulzadə bu addımın simvolu idi. O, təkcə bir lider deyildi, o, ideya idi. Onun baxışlarında yalnız siyasət yox idi - orada fəlsəfə vardı, orada xalqına olan sevgi vardı, orada hər sətri azadlıqla yazılmış bir dua vardı. O, xalqına yalnız dövlət yox, həm də şərəf verdi. Qürurla yaşamağın yolunu göstərdi.

Bu gün, 107 il sonra, biz Cümhuriyyətin varisləriyik. O müqəddəs binada başlanan yol bu gün Bakının parlaq işıqları altında davam edir. Biz o günün övladlarıyıq – amma yadda saxlamalıyıq: azadlıq bir dəfə verilən yox, hər gün qazanılan bir nemətdir.

Azərbaycan xalqı bu gün də Məhəmməd Əminin ruhunu daşıyır, onun səsini ürəyində eşidir. Bizə düşən odur ki, o səsi unutmayaq, onu hər gün təzələyək - məktəbdə, məhkəmədə, məsciddə, meydanda, sevgi məktubunda, hər bir uşaq gülüşündə.

Çünki 28 May sadəcə bir tarix deyil. O, yaddaşdır. O, iradədir. O, sevgidir. O, bizim varlığımızdır.

Və nə qədər ki, bu xalq nəfəs alır, o bayraq – ruhumuzun bayrağı – bir daha enməyəcək.