Görən, Allah-taala bəndəsinə ömrü nə ilə ölçüb verir? Ağılla, idrakla, kamalla? Nəciblik, xeyirxahlıq, gözəlliklə? Görən, uca Tanrının dərgahında insanlıq, məhəbbət, şəfqət irəlidir, yoxsa elm, mərifət?

Bəs əgər Tanrının yaratdığı kəs həm nəcib və müdriksə, həm kamil və mürşidsə niyə ona mərhəmət göstərilib uzun ömür əta olunmur? Axı, Tanrı bəndəsindən heç nəyi əsirgəmir. Axı, Allahdır bəşərə ağıl verən, ürəyinə mürüvvət, gözlərinə işıq, qəlbinə nur salan, qalan nə varsa həqq deyil, yalan. Bəlkə, ona görə ki, «gülün ömrü az olur»?.

Yəqin şəfqətlə nəcabət kamalla, ülviyyətlə mərhəmət idrakla qovuşanda illərə sığışmır, əsrləri kəsir, onun sahibinə ərz dar gəlir, ərşə tələsir. Ya da yaradanın hər şeyi bəxş etdiyi sevgili bəndəsini dərgahına səsləməyi tezləşir. Bəlkə, dərgahında gözəllik, nəcabət bir az daha artsın deyə? Bəlkə, yerdə qalanların dünya nədir, ağlına batsın deyə?

Allahım! Bu dünyada inandığım yüzə yetdi, güvəndiyim iki ilə bitdi. Biri çoxunun həyat, tale, qismət dediyi Sən, o biri ünüm yetən bir İnsan. Sən dünyaya açdın gözümü, o, tanıtdı özümə özümü. Sən elmi-həyat verdin mənə, o, elmi-mərifət.

Sevgili bəndən idi, yanına tələsirdi. Rüzgar əsirdi, yaman əsirdi. Yarımçıq qaldı dərsim..

Bu tələsmək də mənə bir dərs oldu, bildim ki, ömür yoldu. Bu yolda çoxları heç kimin olmayan dünya malından beş əlli yapışıb üstündə əsir, sözü də əsirdir, özü də əsir. Sevdiyin o bəndən isə ömür adlı yolda quş kimi səkdi, nəsim olub əsdi, göylərə tələsdi. Ona inayət etdiyinin hamısını hamı ilə bölüşdü, ülvi, pak dünyasında bir il bir gün kimi ötüşdü. Gileyliyəm, mənə o pak dünyadan illər yox, günlər qismət oldu, bu da yoldu. Bilmirəm nədən umum- küsüm, yarı yolda qaldığımdan, yoxsa o ülvi dünyadan mənə düşən paydan? Sevinirəm, düşünürəm ki, yəqin müəllimim bəşərin seçilənidir yarananlardan.

Nə bilim, bu da bir sirri-xudadır.

Yaşadım, yaşayıram. Daha heç kimə inammıram, güvənmirəm, sığınmıram Allahımdan savayı. Heç kimdən heç nə istəmirəm havayı. Bircə təmənnadayam...

Bilirəm, bu fələyin işıqla, nurla qovğası var. Bilirəm, küləyi, qasırğası var. Qoy əssin, lap taqətimi kəssin. Bircə, Tanrım, qoyma, bir də xəzana döndərsin gülşənləri, bağları, gözdən salsın adına oxuduğum duaları. Əsirgəmə rəhmini. İndi təkcə Səndən, Səndən alıram dərsimi.

Rəsulunun mübarək adını daşıyan, qəlbi yalnız Sənin eşqinlə döyünmüş, ali-əbaya xidmət əbasina bürünmüş , özü dahi, əşarı ilahi bir bəndən də sirrindən agah olmadı:

Ondan soruşun sirri- dəhanı nə bilim mən?

Allah bilir o razi-nihanı nə bilim mən?

Sən hər şeyi bilənsən, hər şeyə qadirsən, adilsən. Səni sevib yanına tələsənlərə, sənin sevib uca mərtəbənə tələsdirdiklərinə inayətini əskiltmə, ya Rəbbim!

Faiq ƏLİYEV, fəlsəfə elmlər namizədi