O Ukrayna uğrunda döyüşən canavar ürəyi olan dəniz piyadasıdır. Bu sözlər soydaşımızın təqdimatı üçün onun “Armiyainform” informasiya agentliyinə verdiyi müsahibənin girişindəndir. “Millətimizin başını uca edin”.

Bu sözləri onun xalası Rizvana Ukrayna uğrunda döyüşəcəyini xəbər tutanda deyib. 

“Qurd” ləqəbli dəniz piyadası hər zaman bu kəlmələrə layiq oldu. Çünki onun fitrəti və həyat prinsipi belədir.

Rizvan xeyli müddətdir Ukraynada yaşayır, burda ailə qurub, mənzərəli təbiəti və insanları sevməyə fürsət tapıb.

– Mən Azərbaycanda doğulub boya-başa çatmışam. Ancaq bəzi həyat səbəbləri üzündən çətin 2000-ci ildə valideynlərim ukraynalı olan anamın vətəninə köçmək qərarına gəldilər. O vaxtdan həyatımızın yeni mərhələsi başladı, - Rizvan xatırlayır.

Belə qısaca, lazımsız emosiyalar olmadan, “Qurd” keçmişindən danışır, amma əslində o, hələ kifayət qədər gənc ikən öz torpağında başlayan müharibənin dəhşətlərindən sağ çıxmağı bacarıb. Sonra dinc bir gələcək arzusu ilə başqa ölkəyə köçüb.

– Mən həmişə idmanı sevirdim, sağlam həyat tərzi keçirirdim və buna görə də bunun harada daha faydalı ola biləcəyini düşünərək – təhlükəsizlik xidməti sahəsinə daxil oldum. Bu sahədə müxtəlif xidmətlər göstərən şirkətdə işə düzəldim, o cümlədən “VIP person”ların mühafizəsi. 

Ruslan daim formada qalmağa çalışıb. Həyat yoldaşı seçimində isə atasının yolundan gedərək ukraynalı xanımla ailə qurub.

O zaman Rizvan bilirdi ki, həyatında ikinci dəfə müharibə ilə üzləşməli olacaq? Yəqin ki, yox. Lakin bu dəfə o, taleyinə yazılan savaşın üzərinə getməyə qərar verir və 2020-ci ildə Ukrayna Silahlı Qüvvələri ilə müqavilə imzalamaq qərarına gəlir.

– Yadımdadır, o zaman Dəniz Korpusunun bölmələrindən birinə işə qəbulla bağlı elanı gördüm, işə götürənlərlə danışdım və başa düşdüm – bu mənlikdir. Hətta əvvəllər aldığı zədə səbəbindən ilk dəfə tibbi müayinədən keçməyib.

“Mən həkimləri fırtına ilə ram etməli idim və yalnız dəniz piyadalarında xidmət edəcəyimi izah etməli idim. Sonda bacardım” deyə “Qurd” qürurla vurğulayır: “Müqavilə imzaladıqdan dərhal sonra təlim mərkəzlərindən birinə daxil oldum və burada yeni hərbi ixtisasa – rabitəçiliyə yiyələndim. Və xidmət başladı...”.

Müxtəlif nəzəriyyələr, təlimlər, dəniz piyadalarının fiziki, mənəvi hazırlıq mərhələsi, yaranan qardaşlıqlar. 

Bütün bunlar rusların kütləvi həmləsi başlayanda heç kimin panikaya qapılmamasına, təmkinlə hazırlığa səbəb oldu.

– Biz artıq bir ay öncə hiss edirdik ki, “qazan qaynayır”.

Ona görə fevralın 23-ü 2022-ci il tarixində mövqe yerdəyişməsi əmri gələndə anladılar ki, başladı...:

“Gecələr hərəkət etdik, səhər isə partlayış səsləri eşitdik. Axmaqlar biz tərk etdiyimiz mövqeləri vururdular. Lakin əsl dəhşət insanlıqdan kənar məxluqların dinc şəhərləri bombaladıqlarını, qadın və uşaqları öldürdüklərini xəbərlərdən öyrənəndə başladı. Bunun sadəcə pis bir yuxu olduğunu düşündüm. Axı bizimlə, əsgərlərlə, dinc əhali ilə döyüşmək başqa şeydir. Bu, ən azı şərəfsizlikdir”, – dəniz piyadası xatirələrini bölüşür.

O vaxtdan bəri Rizvan öz bölüyü ilə birlikdə yorulmadan xidmət edir, müdafiəçilərimizi ən çətin bölgələrdə – əvvəl cənubda, sonra isə şərqdə fasiləsiz rabitə ilə təmin edir.

– Ünsiyyət olmadan qələbə yoxdur və mənim vəzifəm bunu təmin etməkdir. Fərqi yoxdur, gündüz və ya gecə, isti və ya soyuq, sakit və ya gülləbaran – hərə öz işini görməlidir. Bəzən açıq yerlərdə işləməli, qüllələrə və ya hündürmərtəbəli binalara qalxmalı və dua etməlisən, çünki başa düşürsən ki, düşmən snayperi üçün yaxşı hədəfsən. Amma siz işləməyə davam edirsiniz, çünki sizin arxanızda oğullar var.

Bölmədə “Arnold” təxəllüslü hərbçimiz var. O, aramızda çəkidə ən yüngüldür, buna görə də ən çox yüksəkliklərə çıxmalı olur. Əsas fiziki güc deyil, cəsarətdir.

Qorxmazlığına və qardaşlarına sədaqətinə görə Rizvan “Qurd” təxəllüsü alıb. Bölmədə hamıya məlumdur ki, o, heç vaxt çətinliklərdən geri çəkilmir və tapşırığı yerinə yetirmək üçün hər cür riskə getməyə hazırdır. Sentyabrda da belə idi.

– Bizim bölməmiz mahiyyətcə arxadadır ikinci, bəzən birinci sıradadır. Lakin komandanlıq bir dəfə cəbhənin ən çətin yerində döyüşən bir qəhrəman batalyona kömək etmək xahişi ilə bizə müraciət etdi. Cənub istiqamətində yaşayış məntəqələrindən birini ələ keçirmək üçün onlara təcili olaraq möhkəmlənmə qüvvəsi lazım idi. Təbii ki, razılaşdıq.

Təlim üçün vaxt minimaldır, lakin ordu buna yad deyil. Şiddətli mübarizənin dibinə düşəndə belə hamı aydın və ahəngdar hərəkət edirdi.

Bu, çox çətin bir keçid idi. Hətta yaxınlaşanda işğalçılar həm sayca çox, həm də bizi elə “isti” qarşıladılar ki, məqsədə çatmayacağımızı düşündük. Əvvəl 2 qrupa bölünüb səhər kəndə daxil olduq. Təbii ki, düşmən belə asanlıqla geri çəkilmək istəmədi və maksimum müqavimət göstərdi. Əlində olan hər vasitə ilə bizi atəşə tutdu. Lakin bizim niyyətimiz qatılığını görüb silah və texnikanı qoyub geri çəkilməyə başladılar.. 

Kəndi azad etdik və dərhal bayraq dirəyinin birinə Ukrayna bayrağını asdıq. Nahardan əvvəl bir yerdə nəfəs almaq üçün az vaxt var idi...sonra düşmən əsl dəhşəti başlatdı. Həm artilleriya, həm hərbi təyyarələr. Biz sadəcə səngərdə bizdən 40-60 metr məsafədə manevr edən düşmən pilotları müşahidə edir, vurmaq üçün bir vasitəmiz olmamasına təəssüf edirdik.

Ruslangilin bölməsi başqa bir briqada onları əvəz edənə qədər mövqeləri qoruyub saxlayır. 

Ruslan düşünür ki, bəxtləri gətirib. Çünki 80 nəfərlik bölükdən cəmi 1 nəfər həlak olub, 3 nəfər isə yaralanıb.

Yeri gəlmişkən, onlara kömək etməyə gələn taborun uşaqları kimin onlarla çiyin-çiyinə döyüşdüyünü öyrənəndə bir az təəccüblənib olduqca seviniblər Başqa necə? Arxa bölmələr belə möcüzələr göstərdikdə, düşmənin qalib gəlmək şansı yoxdur.

Rizvan özü də onların bu hərəkətini qəhrəmanlıq hesab etmir, deyir ki, bu, sadəcə, uğurla yerinə yetirilən əməliyyat idi.

Və həqiqətən ümid edir ki, bəxt gələcəkdə də onu və qardaşlarını tərk etməyəcək. Bütün bunlar arxada qalanda isə sevimli həyat yoldaşını, uşaqlarını götürüb ana vətənə – Azərbaycana səfər etməyi arzulayır. Onları orada böyük bir ailə gözləyir ki, bu gün ondan və bütün Ukrayna xalqından narahatdırlar...

– Azərbaycanda insanlar burada baş verənləri başa düşürlər. Ona görə də Rusiya təcavüzünün əvvəlindən onlar ukraynalıları dəstəkləyir, müxtəlif lazımi işlərlə köməklik göstərirlər. Mənim bir çox soydaşım da bu gün ukraynalılarla çiyin-çiyinə rus işğalçılarına qarşı vuruşur. Hər kəsin öz səbəbi var. Şəxsən mənim üçün Ukrayna uğrunda döyüşmək şərəf məsələsidir, çünki burada valideynlərimin məzarları var. Özümə söz verdim ki, ölmək sırası mənə gəlsə, bunu döyüşçü kimi edəcəm – döyüş meydanında. Çünki qəsbkarların gəlib atamın, anamın məzarı olan torpağı murdarlamağındansa ölüm yaxşıdır...