Üç il əvvəl idi təzəcə ayrılmışdım. Həyatımı yenidən qurmaq üçün mərkəzi məhəllədə kiçik bir evə köçdüm. Yataq otağı var idi, amma istifadə etmirdim. İş otağındakı divan və ədyal mənim yeni həyat rutinimə çevrilmişdi. Mənim üçün kifayət idi... Səhər saat 5:20-yə qədər.

Xalq arasında “qarğa yemini yemədən” adı ilə tanınan vaxt... Amma bu qarğa artıq yeyib. Pəncərənin qarşısındakı ağacın üstünə qonmuşdu və qarıldayırdı.

İlk səhər: Səbr etdim.

İkinci səhər: “Çıx get!” dedim, amma getmədi.

Üçüncü səhər: “Fincanla su atdım, xeyri olmadı”.

Dördüncü səhər: İçimdəki dəcəl uşaq oyandı. Ağacın üstünə çıxıb yuvasını dağıtdım.

Və o gündən sonra həyatım dəyişdi.

O gündən aramızda adsız müharibə başladı. O, yeni yuvasını ağacın ən hündür, əlçatmaz budağında qurdu. Hər səhər saat 5:20-də yenə orada qarıldadı. Həm də düz pəncərəmin qarşısında. Hərdən yataq otağına gedirəm, bu dəfə ora gəlir. Sanki mən yerləri dəyişdikcə o da taktikasını dəyişir.

Sonra başqa bir cəbhə açdı – bu dəfə maşınıma. Məhəllədə hamının maşını ləkəsizdir, mənimkindən başqa. Hər səhər qarğa imzası qoyulmuş olur. Bir gün pəncərədən baxdım. Maşını saxladıqdan 10 dəqiqə sonra gəldi, buladı və uçdu.

İnanmayacaqsınız, amma mən maşın dəyişirəm, fərqi yoxdur. “Nissan”, “Toyota”, “Mersedes”, “Kia”, təzə, ikinci əl, əvəzedici avtomobil – hamısı eyni aqibəti yaşayır. Bilmirəm, nömrə nişanıdır, qeydiyyatdır, yoxsa artıq məni tanıyır. Amma həmişə hədəf mənəm.

Barışmaq istədim. Pəncərənin kənarına çörək, su, zeytun, hətta pişik yemi qoyuram. Heç görmədi. Bəlkə də gördü, amma görməzlikdən gəldi. Göz-gözə gəldiyimiz anları unuda bilmirəm. Gözlərində nifrət, hesablaşma, səbr... Hamısı var idi.

Lisenziyalı tüfəngim var, bəli. Amma mən əvvəllər heç vaxt canlı məxluqa silah doğrultmamışam. Bu fərqlidir. Bu, heyvan deyil... Bu, açıq-aşkar müharibədir. Səhərlər uğur motivasiyası ilə deyil, qarğanın qarıltısıyla oyanıram. Zəngli saat qurmasam da, gözlərim 5.20-də açılır.

Günlər keçdikcə maşınımı, evimi, yuxumu aldı. Anamın maşınını gətirsəm də, fərq etmədi. Səhəri gün ləkələrlə örtüldü. İndi hiss edirəm ki, məni izləyirlər. Pəncərədən bayıra baxanda oradadır... Yuxarıdan mənə baxır.

Onun yuvası əvvəllər ağacın dibində olub. Mən onu dağıtdım. Amma indi? Ən yuxarı budaqdan bütün evi izləyir. Əlçatmaz yerə köçdü.

Bəziləri: “sapandla vur”, “tüfənglə endirin”, “Nişan al getsin...” Amma məsələ bu deyil. Məsələ tüfəngdə deyil, vicdandadır. Bəli, iki lisenziyalı tüfəngim və bir silahım var. Amma mən onları daşımıram, onlara cavabdehəm.

Mənim narahatlığım bu qarğa ilə vuruşmamaqdır. Razılığa gəlmək. Amma işləmir. Dəfələrlə sülh əlini uzatdım. O görmədi. Qəbul etmədi. Bəlkə əsəbiləşdi. Bəlkə də bağışlamadı. Amma mən də müharibə istəmirəm. Pəncərənin yanına qoyduğum pişik yeməyi belə qurudu. Mən hələ də ümid edirəm.

Köçüb başqa yerdə məskunlaşmaq istədim. Amma bəzi dostlar “ora da gələcək” deyir. Bu müharibə təkcə yerə bağlı deyil. Bağ kimidir. İzləməkdən əl çəkmir.

Hər səhər eyni hekayədir. 5.20-də özümdən asılı olmadan oyanıram. Bu artıq bir refleksə çevrilib. Siqnal olmasa da, “qarr” səsi ilə oyanıram. Başımı yastığın altına qoydum amma işləmir.

Bilirəm, gülməli səslənir. İnsanlar bir insanın qarğa ilə necə mübarizə apardığını düşünür. Amma mən bunu yaşayıram. Etiraf edim ki, gülməli olduğu qədər də yorucudur.

Ona görə də qan tökülməsini istəmirəm. Mənim həyatım belə dava-dalaş üçün kifayət deyil. O, 200 il yaşayacaq. 70 il yaşayacağam. Mən uşağı belə bir işə həyat sərf eləmək fikrində deyiləm.

Ancaq bunu deyim: Bu düşmənçilik deyil, müqavimətdir.

Bu qələbə deyil, həyat tərzidir. Və hər səhər, eyni dəqiqədə, yenə eyni mübarizəyə başlayıram.

Hekayənin mənası

Hər səhər qarıldayan qarğaya hirslənirsən, amma əslində səni oyandıran odur.

Bəzən həyat rahat olmur, amma ona öyrəşməyi öyrədir.

Hətta kin saxlayan qarğa belə səni həyatla üz-üzə qoya bilər.

Buna görə də hər düşmən bəzən bir müəllimdir,

Və hər “qarr” səsi taleyin bir silləsidir.