“Xaç atası”ndan əvvəl borc alınmış bir divanda yatırdım, ən kiçik rolu almağı belə xəyal edirdim.

Mənim adım Alfredo Ceyms Paçino. Nyu-Yorkun Şərqi Harlem məhəlləsində doğuldum. Atam mən hələ uşaqkən bizi tərk etdi, anam isə – dolanışıq uğrunda mübarizə apararaq – məni əlindən gəldiyi qədər böyütdü.

Lüksümüz və gələcək planımız yox idi. Sabahı görmək belə çətin idi.

17 yaşımda məktəbi buraxdım və harada mümkündürsə, işlədim: mal daşıdım, kinoda biletləri deşdim, hətta ofisləri təmizlədim.

Amma dərinlərdə, ruhum səhnəyə aid idi – bunu çox az adam bilirdi. Tapdığım hər dram məktəbinə girməyə çalışdım… dəfələrlə rədd edildim. Dostumun evində yatırdım, bəzən küçədə də. Aclıqdan yemədiyim günlər oldu, amma heç bir məşqi qaçırmadım.

Tarakanla dolu və tavanından sızan balaca bir mənzildə yaşayırdım. Və yenə də, hər səhər kimsə bir gün məni səhnədə görəcək ümidi ilə oyanırdım.

Və nəhayət – kimsə bunu etdi.

“Xaç atası” üçün çağırış aldığımda, studiyadakıların hamısı razı deyildi. Çox qısa olduğumu, Maykl Korleone olmaq üçün kifayət qədər “təhlükəli” görünmədiyimi söylədilər. Amma Frensis Ford Koppola mənə inandı.

Və bu rolla… həyatım əbədi olaraq dəyişdi.

Sonra “Qaralı üz” (“Scarface”), “Qadın qoxusu” (“Scent of a Woman”), “İstilik” gəldi (“Heat”)… Amma oynadığım hər bir obraz sadəcə rol deyildi – dialoq kimi gizlənmiş bir yara izi idi. Çünki mən sadəcə aktyorluq etmirdim. Mən sənətimlə sağ qalırdım.

“Al Paçino səkilərin üstündə doğulmadı… O, hər rəddi ilə, hər göz yaşı ilə və hər gecə onu yaşadan yeganə şeyin səhnə olduğu yerdə inşa olundu”.

“Bəzi həyatları şans xilas etmir… Onları ehtiras xilas edir”.